| aaaa | aaaa |
 |
a567 |
|
|
|
|
μνήμες memories
του Άγγελου Σπάρταλη |
||||
|
|
|||||
|
|
|||||
|
English
|
|||||
|
ΣΥΝΟΨΗ Θέλει να τον θυμάστε. Μετά από ένα σοβαρό ατύχημα με τη μηχανή του, ένας 37χρονος διάσημος ηθοποιός αφήνει την τελευταία του πνοή πάνω στο χειρουργικό τραπέζι και πεθαίνει. Όχι ακριβώς. Στον εγκέφαλο του έχει απομείνει μία ελάχιστη ποσότητα οξυγόνου και μ’ αυτή -την έσχατη αναπνοή του- θα ανακαλέσει τις μνήμες μίας ολόκληρης ζωής… Και θα τις διηγηθεί και σ’ εσάς, γιατί θέλει να τον θυμάστε.
Η μνήμη μου είναι μία τράπουλα που την ανακατεύω όπως με βολεύει. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και κάτι άλλο, πιο ύπουλο. Κόβω τα χαρτιά με το ψαλίδι στα 2, στα 4 και στα 8 ή και παραπάνω αν χρειαστεί και φτιάχνω από τα κομμάτια τους καινούρια χαρτιά. Ένα κομμάτι σκοτεινό ανάμεσα σε φωτεινά ή αντίθετα ή αντίστροφα που δεν είναι καθόλου το ίδιο ή ανάποδα που είναι πάλι κάτι άλλο, τελείως διαφορετικό. Όπως και να ‘χει, οι συνδυασμοί είναι τόσοι πολλοί, αμέτρητοι, που ένας τουλάχιστον από αυτούς μου χαρίζει την ευτυχία και τη γαλήνη που τόσο επιδιώκω. Έχω σκηνοθετήσει τη μνήμη μου. Δεν έζησα.
πρωταγωνιστούν
συμμετέχουν
φιλική συμμετοχή |
|||||
|
Σενάριο, σκηνοθεσία,
φωτογραφία, μοντάζ: Άγγελος Σπάρταλης
Η σκηνοθετημένη μνήμη! Του Αλέξη Ν. Δερμεντζόγλου Σκηνοθέτης... άρα δεν έζησα. Θυμάμαι τον Αλέν Ρενέ και τις απόψεις του για τη μνήμη. Αυτές οι αναζητήσεις του τον οδήγησαν σε μνημειώδη, εκτυφλωτικά φιλμ. Στην ταινία “37 μνήμες” ο ήρωας (Τζώρτζογλου) ακούγεται να λέει: “Έχω σκηνοθετήσει τη μνήμη μου. Δεν έζησα”. Το φιλμ υπογράφει ο Άγγελος Σπάρταλης (“Το σύνδρομο της Χιονάτης”), που είναι ζωγράφος. Οι εικαστικές του αναζητήσεις είναι σταθερές, καθώς και ο διακριτικός (στα μάτια μου αναγνωρίστηκε σύντομα) στοχασμός επάνω στη σχέση τέχνης - ζωής - αναπαράστασης - κινηματογράφου - σκηνοθεσίας. Η σκηνοθεσία της μνήμης απασχόλησε αρκετές φορές το σινεμά με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους, ακόμη και σε λαϊκές, ψυχαγωγικές ταινίες (π.χ. “Salt”). Όταν όμως σκηνοθετώ μια μνήμη, ακυρώνω το βίωμα, δεν έχω ζήσει. Επ’ αυτού μπορώ να προχωρήσω και σε μια δημιουργική αυθαιρεσία: Εφόσον λοιπόν δεν έχω ζήσει, δεν θα πεθάνω ποτέ. Δηλαδή, κατακτώ την αθανασία μέσω της άρνησης της ζωής. Ο κ. Σπάρταλης αισθητικά σκηνοθετεί με τον ίδιο τρόπο όπως και άλλες ταινίες: χωροχρονικά άλματα, ελεύθερο μοντάζ, συνειρμική, θραυσματική αφήγηση, προσεγμένη γεωμετρία του κάδρου. Σου αφήνει μια πικρή, μελαγχολική αίσθηση.
37 μνήμες. Του Νέστορα Πουλάκου Η ταινία "37 μνήμες" του πολύ γνωστού μας Άγγελου Σπάρταλη παρουσιάζει ενδιαφέρον. Με εντελώς εικαστική διάθεση και καταφανή πολύ-χρήση του μοντάζ ο (έτσι κι αλλιώς ζωγράφος) Σπάρταλης διατρέχει με μια αλληλουχία πλάνων και με μπόλικο voice over τη μνήμη (του;). Η ταινία είναι κωμική και συγκινητική αλλά και άνιση, ένα μόνιμο ζήτημα του Σπάρταλη που ενώ ξέρει να κάνει σινεμά δεν ξέρει να κάνει οικονομία, να κόβει δηλαδή περιττά, ανούσια, άγευστα πλάνα.
ΠΡΟΒΟΛΕΣ
Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010, 22:30, cine Τόνια
Μαρκετάκη, Θεσσαλονίκη
|
|||||
|
|
|||||
| aaaa | aaaa |
a | |||
